Zimowa sukienka w Narnii

Historia tej sukienki zaczęła się od wizyty u dziadków mojego chłopaka. "Chcesz jakieś materiały? Chodź do pokoju do szycia  i sobie wybierz" - powiedziała babcia (a tak na marginesie, pokój szyciowy ehhh ❤). Wśród tkanin znalazłam właśnie tę piękną ciemnoniebieską dzianinę i od razu zrodził się pomysł na kopertową sukienkę. 

 Wierzcie lub nie ale to ten sam model, który wykorzystywałam już przy pierwszej sukience. Inaczej wszyłam górę (nie naciągałam tak mocno koperty na boki), dodałam rękawy z gotowych rękawów z papavero (rękaw 40 typ B) i całą sukienkę skróciłam na dole. Część spódnicowa lekko prześwitywała przy podświetleniu, więc zdecydowałam się dodać tam podszewkę. Rękawy wyszły trochę wąskie, dobrze, że to dzianina, więc dają radę. Muszę zapamiętać, że gdy następnym razem będę chciała ich użyć, dobrze będzie dodać parę centymetrów.

Po tym jak włożyłam prawie gotową sukienkę uznałam, że jakoś tak smutno wygląda (nie pomogło jej pewnie przedpokojowe oświetlenie). I tak oto swoje miejsce znalazła wstążeczka ze śnieżynek, która pierwotnie miała służyć do wykonania ozdób choinkowych, a sukienka zyskała miano "Sukienki zimowej".

Dzianinę zszywałam zygzakiem, bo ściegi elastyczne mojej Silverki jakoś mi nie szły. Szkoda, że nie da się ustawić ich wielkości jak przy zygzaku. Używałam też igły do tkanin elastycznych. Rękawki jak widać są długości lekko za łokieć.

Zdjęcia robiliśmy w miejscu, które nazywam Narnią:) Odkryłam je pewnej zimy. Jest zaraz za granicą miasta, otoczone polami. Przypuszczam, że ktoś kiedyś obsadził sobie choinkami dom, żeby mu nie dmuchało, a po latach pozostały tylko fundamenty i mały las ogromnych drzew...

Niebieski kapturek i oswojony Labrowilk;)